مقایسه دانش زبانی بین دانش آموزان دوزبانه مبتلا به لکنت و سالم

هدف: گزارش های زیادی درباره ارتباط بین لکنت و رشد زبان مطرح شده است. برخی از تحقیقات نشان داده اند که دوزبانگی می تواند عاملی تأثیرگذار در ابتلا به لکنت باشد. هدف اصلی این مطالعه، مقایسه دانش زبانی کردی و فارسی بین دانش آموزان دوزبانه مبتلا به لکنت و سالم شهر جوانرود است. روش بررسی: مطالعه مقطعی - مقایسه ای حاضر از نوع مورد- شاهدی است. 31 دانش آموز دوزبانه مبتلا به لکنت با روش تمام شمار به عنوان گروه مورد و 31 دانش آموز سالم با روش همسان سازی جفتی به عنوان گروه شاهد از دانش آموزان پایه های چهارم و پنجم مقطع ابتدایی شهر جوانرود انتخاب شدند. دانش زبانی کردی و فارسی دو گروه، از طریق مقایسه شاخص های کیفیت گفتار (روانی گفتار، پیچیدگی گفتار، غنای واژگانی) در نمونه گفتار توصیفی آزمودنی ها بررسی و داده های حاصل با استفاده از آزمون تی مستقل و آزمون یو مان - ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در دو زبان کردی و فارسی شدت ناروانی گفتار در گروه مبتلا به لکنت بیشتر و پیچیدگی گفتار، روانی گفتار و غنای واژگانی گروه مبتلا به لکنت کمتر از گروه سالم و در تمامی مشخصه های شاخص های گفتاری فوق اختلاف دو گروه معنادار بود (p<0/05). نتیجه گیری: مطابق نتایج حاصل از این تحقیق دانش زبانی افراد دوزبانه مبتلا به لکنت در هر دو زبان اول و دوم کمتر از گروه سالم می باشد. این یافته مؤید این نکته است که سطح مهارت زبانی احتمالاً به عنوان یکی از عوامل تأثیرگذار بر لکنت مطرح است.